Het sluitstuk van deze analyse van schattigheid is een hedendaagse allegorie op de zeven hoofdzonden en een satire op de vuile spelletjes van media en machthebbers. Maclean zoekt opnieuw sterke contrasten op: jong en oud, arm en rijk, schoon en vies, onschuldig en corrupt. Hoewel de film in 2015 is gemaakt, voelt hij vooruitziend, vooral wat de bekakte Engelse gentleman/pedofiel betreft.