Voor zijn regiedebuut richtte Antonio Skármeta de camera op zichzelf: een man in ballingschap in Berlijn, te midden van bannelingen uit andere landen. In de film horen we een deel van het gedicht Exilio van Pablo Neruda: El destierro es redondo: / un círculo, un anillo: / le dan vuelta tus pies, cruzas la tierra, / no es tu tierra.