We Had the Day Bonsoir

We Had the Day Bonsoir is een liefdeslied voor de doden, maar streeft naar meer dan rouw en lofrede – naar iets eeuwigs. Met fragmentarisch, intiem beeld- en geluidsmateriaal schetst Narimane Mari een levendig maar ook vertekend portret van haar overleden partner, de schilder Michel Haas. Het is een ode aan een specifiek persoon door de ogen en oren van zijn geliefde, maar ook aan het leven zelf.

Door Mari’s ogen zien we iemand die vol is van het leven, tot aan zijn laatste dag: op handen en voeten schilderend in het zand, lachend als een kind om Chaplin, vloekend naar de camera. Mari lijkt meer bezig te zijn met luisteren: naar voicemail-openbaringen tussen de twee geliefden, naar een onbeantwoorde smeekbede van de arts van Haas, naar het klotsen van de golven. Met deze lyrische fragmenten gaat de film geregeld mee met Haas en Mari’s gedachten over de onmogelijkheid van eindes. Hoe de ‘illusie’ van verstrijkende tijd botst met de drang van menselijke verhalen, en kunst, om voort te bestaan.

“Elke ziel is een melodie die hernieuwd moet worden”, zegt Mari, en dwingt ons zo te luisteren. Want, zo herinnert de film ons voortdurend, wat we van Haas en zijn werk zien, vormt slechts een glimp van wat altijd zal blijven – net buiten beeld, buiten gehoorsafstand, na de final cut.

– Callum McLean