Saint Omer

“De wet is altijd bereid je reservehersens te geven om je onbarmhartig te veroordelen”, schreef Roland Barthes. Voor het gerecht staat Laurence Coly, een Senegalese immigrant die beschuldigd wordt van het verdrinken van haar peuter in de zee bij Noord-Frankrijk. De feiten in de zaak zijn onweerlegbaar; Laurence bekent dat ze het gedaan heeft, maar houdt vol dat ze er niet verantwoordelijk voor is.

Saint Omer neemt deze verbijsterende tegenstelling als uitgangspunt en schijnt een sympathiek licht op een vrouw die te gemakkelijk wordt neergezet als een monster. Via de gepijnigde blik van Rama, een succesvolle romanschrijver die over de zaak schrijft, zijn we getuige van de reconstructie van Laurence als juridisch studieobject. Laurence, student westerse filosofie, drukt zich uit in verfijnd Frans, uiterst helder en gereserveerd. Dit schijnbare gebrek aan onderscheid, aan anders-zijn, maakt de reeks gesprekken waarin geprobeerd wordt haar weg te zetten vrijwel onmogelijk.

De eerste fictiefilm van Alice Diop, gebaseerd op ware gebeurtenissen, behandelt beladen filosofische ideeën op een statige, bijna strenge manier. De filmmaker reconstrueert het proces in lange shots die de nadruk leggen op het portret en het gesproken woord. Met haar waardige houding tegenover schande, haar standvastigheid en ondoorgrondelijkheid, ook voor zichzelf, bereikt Laurence een soort toestand van genade, en verbeeldt zo de tegenstrijdigheden en mysteries van het moederschap zelf.

– Srikanth Srinivasan