Safe Place

Er wordt tegenwoordig vaak gesproken over de noodzaak om in de maatschappij ‘veilige plekken’ te creëren voor onderdrukte of hulpbehoevende individuen. Maar zulke plekken ontbreken in het ironisch getitelde Safe Place, het speelfilmdebuut van de Kroatische filmmaker Juraj Lerotić.

Grotendeels gesitueerd in kantoorgebouwen en torenflats in Zagreb en Split, toont de film de problematische relatie tussen de twee volwassen broers Damir en Bruno (de laatste gespeeld door Lerotić zelf) en hun moeder. Het begint op een crisismoment: Damirs zelfmoordpoging. Over wat hij precies mankeert, wordt voortdurend gespeculeerd – is het een depressie, een bipolaire stoornis, schizofrenie? – de film richt zich echter vooral op de hardvochtige behandeling die hij krijgt van het medische en politiepersoneel, terwijl hij van de ene kale ruimte naar de andere wordt verplaatst.

Op het eerste oog lijkt Safe Place een meedogenloos realistische film, met zeer naturalistisch spel. Maar de visualisering, die statische lange shots afwisselt met camerabewegingen die vastleggen hoe de personages van de ene naar de andere plek gaan, is uiterst systematisch. En let ook op de ongewone, surreële of reflexieve momenten die de kunstgrepen van de film benadrukken, waarmee Lerotić zijn inspiratie door makers als Abbas Kiarostami toont.

– Adrian Martin