Moha

Santosh Sivan wordt als filmmaker in India en daarbuiten geroemd om zijn vrije, lyrische stijl en zijn knappe camerawerk. Zijn oeuvre loopt uiteen van onafhankelijke films (Nine Emotions, IFFR 2006) tot uitbundige, groots opgezette musicals (Asoka, 2001).

In Moha, dat omschreven wordt als Sivans passieproject, keert hij terug naar een meer ambachtelijke en persoonlijke vorm van film: een tijdloze, poëtische bewerking van een mythe. Het verhaal, dat bewust sober is gehouden, gaat over een spirituele kluizenaar, een nimf die hem verleidt tot aardse zonden en een rivaliserende minnaar. Maar de drijvende kracht van deze ontwikkelingen – zoals de kalme, afstandelijke voice-over ons vertelt – is de kosmische energie van Shakti, hier in de vorm van een aanlokkelijk, allesverwoestend zwaard.

Moha, waarin hindoeïstische mythologie en de invloed van Malicks The Tree of Life (2011) samenkomen, schuwt genderstereotypen en universele thema's als macht en verlangen niet, en plaatst deze in een historische context. Sivans stijl komt tot uiting in de associatieve montages die de personages met natuurverschijnselen verbinden (de film speelt grotendeels buiten), de overweldigende soundtrack, de choreografische benadering van bewegingen en gebaren en de oogverblindend mooie beelden.

– Adrian Martin