La tour

Als de bewoners van een onopvallende torenflat op een dag wakker worden zien ze dat hun gebouw omhuld wordt door een donkere sluier die alles blijkt te vernietigen wat ermee in aanraking komt. In de overtuiging dat dit "zwarte vacuüm" permanent is, schakelen de circa honderd bewoners over op de overlevingsmodus, ze vormen bendes op basis van ras, hamsteren spullen en werpen barricades op. Nobele normen maken plaats voor primitieve instincten en de grondvesten van de beschaving beginnen scheuren te vertonen.

Het nihilistische, dystopische drama La tour van de Franse filmmaker Guillaume Nicloux dendert voort met de genadeloosheid van een rotsblok dat van een heuvel rolt. Met dit basisgegeven laat Nicloux logische verklaringen links liggen en presenteert hij de sluier als een abstracte entiteit die nu eenmaal bestaat. Door de puurheid van dit gegeven biedt de film ruimte voor verschillende allegorische interpretaties: religieus, sociaal en existentieel. Desalniettemin is La tour een crue, brute confrontatie met moderne Franse rassenverhoudingen, waarbij de Black-Blanc-Beur-utopie van weleer plaatsmaakt voor een somberder, wanhopiger visioen.

Dit typische product van het pandemietijdperk, volledig binnen met kunstlicht gefilmd, visualiseert een wereld waarin het publieke domein een bron van constante dreiging is. Maar de engel des doods in dit meedogenloze toren in lockdown is niet de wereld, maar de mensheid zelf.

– Srikanth Srinivasan