Drunkard Nursing Home

Als je hoort over een onafhankelijke Chinese, op digitale video gedraaide no-budget-documentaire met de titel Drunkard Nursing Home, die van tien uur materiaal in de montage is teruggebracht tot slechts tweeënhalf uur, denk je al snel aan een film in de stijl van Wang Bing: een meedogenloze, lange fly-on-the-wallreportage over de afgrijselijke omstandigheden in sommige door de overheid gerunde zorginstellingen. Maar dan vergis je je. Misschien helpt het als je weet dat de 'instelling' uit de titel verwijst naar een nachtclub in Peking – die vlak voor de start van de opnamen zijn deuren sloot.

Shuai Zhangs kroniek volgt een aantal mensen in deze alternatieve beweging en hun individuele en gezamenlijke zoektocht naar en bespiegelingen op een nieuwe culturele 'scene'. De postpunkmuziek waar ze van houden verkondigt verzet en revolutie, maar wat we zien is het streven naar een duurzame manier van leven, iets dat we vaak aantreffen bij jeugdculturen over de hele wereld. Die manier van leven betreft in dit geval een queer seksuele identiteit, drugs, vluchtige relaties, samengeflanste mode, gewichtige discussies over kunst en theorie, het proeven van gerechten en overvloedige hoeveelheden alcohol. Zhang is duidelijk bekend met deze wereld: als deel van de rondzwervende groep verwijst hij regelmatig naar het filmen zelf en de gevolgen daarvan. Het portret van de losbandige maar niet vreselijk ongelukkige generatie in Drunkard Nursing Home is ongepolijst authentiek.

– Adrian Martin