Bodyshop

Spoken willen gewoon lol beleven! Tenminste, als ze zo geil zijn als het queer spook dat in Bodyshop vrolijk de wereld over trekt en zijn ex-geliefden stalkt.

Bodyshop werd aangekondigd als een van de laatste speelfilms van Scud (Danny Cheng Wan-Cheung), een undergroundkunstenaar uit Hongkong die de kijker op verschillende manieren uitdaagt en vermaakt met zijn negen speelfilms. Fragmenten uit eerder werk, met name Adonis (2017), zijn verwerkt in dit verhaal en vervagen zo de o zo dunne grens tussen documentaire en fictie, de acteurs en hun rol. Scud is geboeid door de overlapping van traditioneel en modern, spiritualiteit en technologie. De personages, zowel spoken als mensen, dragen hun verhaal met zich mee en daarin herkennen we een krachtig statement over de blijvende gevolgen van persoonlijke, sociale en politieke trauma’s. 

De stijl van Bodyshop is enerzijds tartend laconiek, met verhaalverwikkelingen die lekker campy zijn. Anderzijds vertoont de film de geliktheid van een tv-reclame, door de digitale camera’s en de mierzoete soundtrack. Met deze verontrustende combinatie durft Scud het ondenkbare te denken. Bodyshop roept een filmvorm op die een mengeling is van Pier Paolo Pasolini, Peter Greenaway, John Waters en vormen van LGBTQ-erotiek die allemaal eindigen op "-core". Een subversief werk dat zich bedient van scènes met ongeremde seks en muzikale intermezzo’s en dat sociale vraagstukken opwerpt, van intieme relaties tot een breder politiek protest.

– Adrian Martin