100 årstider

"Soms, als ik thuis ben, voel ik mijn hart bonken. Het is alsof... Ik weet niet... Het is ongelooflijk dat het altijd klopt. Ik kan het niet bevatten. Wat er zo verdomd verbazingwekkend aan is, is dat het blijft kloppen. Het stopt verdomme nooit. Mijn hart zal er nooit mee ophouden."

Als we Giovanni Bucchieri dit horen zeggen, hebben we hem al gezien in een medische instelling, schuifelend door een gang die verval, ineenstorting en ondergang uitstraalt. We zien hem ook in zijn jongere jaren – in de vorm van beelden die op zijn heden worden geprojecteerd, zwevend door de ruimte zoals alleen een professioneel danser dat kan. Dit zijn slechts de eerste van de vele, vele lagen van Bucchieri’s  zelfbewustzijn, die hij presenteert als één esthetische benadering, strategie en stijl, om zo een labyrint te construeren van bekentenissen, herinneringen, overpeinzingen en fantasieën. Samen vormen deze het karakter van die ene bijzonder echte persoon: Giovanni Bucchieri. Deze voormalige danser van het Koninklijk Zweeds Ballet is nu een kunstenaar die graag disciplines combineert en die evenveel verschillende dingen voor zichzelf is als voor anderen. Dat hij een bipolaire stoornis heeft, verklaart weinig, maar het zet je wel aan het denken – het is één aspect van een man wiens talent voor het uitvinden en heruitvinden van zichzelf heerlijk onbegrensd voelt.

– Olaf Möller