Yamabuki

Een verhaal over het vinden van een nieuwe plek als je ontmoedigd bent door de obstakels die het leven opwerpt. Chang-su, een voormalige sportruiter in het Zuid-Koreaanse nationale team, moest zijn droom al vroeg opgeven. Hij werkt nu in een groeve in het plattelandsstadje Maniwa in het westen van Japan, waar hij woont met Minami en haar peuterdochter. Yamabuki, een tienermeisje, begint stille protestacties op te zetten die collectieve actie ontketenen, tot afgrijzen van haar vader die bij de politie werkt. De schijnbaar serene schil van dit landelijke plaatsje wordt geleidelijk afgepeld, wat frustratie en eenzaamheid blootlegt die, zodra ze een stem hebben, ook juist de mensen verbinden.

Deze subtiel radicale film, gedraaid op korrelig 16mm, schetst een portret van hedendaags Japan als land waar stilte wordt verkozen boven confrontatie. Maar hij laat ook zien dat frictie vonken veroorzaakt, die leiden tot dialoog en wederzijds begrip. Schrijver-regisseur Yamasaki Juichiro, die tien jaar geleden The Sound of Light (IFFR 2012) naar Rotterdam bracht, keert opnieuw terug naar zijn geboorteplaats Maniwa, die multicultureel is geworden nu gastarbeiders een groot deel uitmaken van het personeel van de mijn. Yamasaki benadrukt het feit dat ieder individu ertoe bijdraagt dat een eenvoudige definitie van ‘de inwoner’ moeilijk te geven is. De speels etherische muziek van Olivier Deparis tilt de film naar een sprookjessfeer, waardoor hij lastig te plaatsen is, hoewel het ondenkbaar is dat hij elders gesitueerd is.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•