Een gure wind teistert de kust van Anamizu, een Japans stadje waar Junya zijn grootvader heeft beloofd de zorg voor de eeuwenoude shinto-tempel van de familie op zich te nemen. Jaren later is hij die belofte nog altijd niet nagekomen, omdat hij in de tussentijd van zijn familie is vervreemd geraakt. Een ontmoeting met Sara, een danseres die op dezelfde dag is geboren als hij, voert hem terug naar zijn geboorteplaats. “Zwaluwen keren altijd terug naar hun nest”, zegt hij bij zijn terugkeer en hij fotografeert zijn geboorteplaats met zijn analoge camera en een paar ogen die veel hebben gezien sinds zijn vertrek.
Dans, fotografie en film, verbeelden gevoelens die anders onderdrukt zouden worden in deze ontroerende hybride documentaire, samen geregisseerd door filmmaker Liao Jiekai en choreograaf Sudhee Liao. Als in de film woorden geleidelijk plaatsmaken voor gebaren en dans, verandert Sara in een verschijning die samenvalt met Junya’s diepgevoelde melancholie.