Chess of the Wind

Chess of the Wind, Mohammad Reza Aslani’s lang verloren gewaande legendarische klassieker van de Iraanse New Wave-cinema, was waarschijnlijk de meest geprezen internationale ontdekking/restauratie van 2020. En niet ten onrechte. Qua plot is het een heerlijk enge misdaadfilm met een horrorondertoon die doet denken aan klassiekers als Henri-Georges Clouzot’s Les Diabolique (1955) of een willekeurige thriller geschreven door Jimmy Sangster in de jaren zestig – maar formeel is het een eerbetoon aan artistieke vrijheid, een toonbeeld van perfectionisme en ongekende toewijding.

Het griezelige van Chess in the Wind schuilt niet zozeer in het arsenaal aan verwrongen en gebroken geesten, maar meer in de textuur van de film. Stoffen en de manier waarop het licht daarop valt, maar ook in de strakke visuele composities waardoor elk beeld eruitziet als een schilderij waarop de interne hiërarchie van de situatie wordt afgebeeld en elk tracking shot voelt als een wereldschokkende verschuiving van de machtsverhoudingen.