Piedra sola

In de Puna, de noordelijke hooglanden van Argentinië, ligt op zo’n vierduizend meter hoogte en dicht bij de grens met Bolivia het gehucht Condor, waar een lamaherder woont met zijn gezin. De herder en zijn zoon verkopen lamavlees en -wol in de dichtstbijzijnde stad, een lange tocht te voet en per bus. Wanneer een poema de kudde bedreigt, probeert de herder het roofdier te vinden. Volgens de lokale gebruiken moet hij het dier een offer brengen.

Voor zijn eerste speelfilm bracht de Argentijnse cineast Alejandro Tarraf, wiens korte film El valle interior in 2014 op IFFR vertoond werd, veel tijd door in het afgelegen gebied waar hij filmde. Alle hoofdrolspelers komen uit de omgeving en spelen min of meer zichzelf, waardoor Piedra sola zich bevindt in het grensgebied van fictie, documentaire en etnografie. Tarraf liet zich inspireren door de lokale bevolking en hun van mythes en mystiek doortrokken dagelijks bestaan. De cosmovisie van de Andes, een eeuwenoud bewustzijn dat een volledig andere kijk op de realiteit biedt dan de westerse blik, staat centraal in de zoektocht van de herder naar de onzichtbare poema. Misschien is het niet de poema waarnaar hij op zoek is, maar zijn het zijn voorvaderen.

Tarraf maakte met Piedra sola een eerlijk en respectvol portret van een cultuur die onlosmakelijk en als vanzelfsprekend verbonden is met de natuur. De adembenemende landschappen en bij natuurlijk licht opgenomen close-ups vertellen het verhaal.