El crack cero

Garci's oeuvre kan in twee delen worden gesplitst: tijdens en vlak na de 'transición' maakte hij films die eigentijds waren, hoewel zichtbaar geplaagd door een gevoel net naast de actuele geschiedenis te staan. Na Asignatura aprobada (1987), keerde Garci pas zeven jaar later terug als regisseur met een focus op historische onderwerpen. Hij maakte remakes als Canción de cuna (1994) en La herida luminosa (1997), en 'nostalgische' drama's als Luz de domingo (2007) en Sangre de mayo (2008) – een vurige cinefiele droom van klassieke cinema, een kunst van alle tijden, tegen alle tijden.

Met El crack cero kijkt Garci naar zijn eigen werk, zijn eigen verleden, door het prisma van cinefiel classicisme. Hij roept Germán Areta weer tot leven, de held van zijn twee Dashiel Hammett-hommages El crack (1981) en El crack 2 (1983), die zich afspelen op het moment dat de privédetective na zijn tijd bij de politie nog maar net voor zichzelf is begonnen.