Deze semi-biografische speelfilm is geïnspireerd door het werk dat de vader van de filmmaker verrichtte in een van de eerste fotolabs van Kodak. Andrew Norman Wilson speculeert over de evolutie van de fotochemische wetenschap door meerdere perspectieven en personages te vervlechten. Kodak verbeeldt een dialoog tussen een blinde, labiele voormalige filmtechnicus en George Eastman zelf, van wie er geluidsopnames te horen zijn over een opeenvolging van foto’s, homevideo’s, authentieke Kodak-advertenties en levensechte, computergegenereerde 3D-modellen.