Volgens de Franse filmhistoricus Georges Sadoul had de Braziliaanse filmpionier Humberto Mauro (1897-1983) een geheel eigen, poëtische stijl. Deze documentaire, die zijn achterneef André Di Mauro over hem maakte, laat dat heel goed zien. Beelden uit Humberto Mauro’s films, hij maakte er zo’n driehonderd, worden ondersteund door geluidsfragmenten uit interviews die zijn zoon in de jaren zestig met hem had.
Mauro was een autodidact met een sterke voorkeur voor fotografie. Hij had oog voor prachtige composities en een voorliefde voor de natuur. Ook al was de in de provincie Minas Gerais geboren filmmaker regionaal geworteld, zijn films hebben niettemin een universele kwaliteit. De oprukkende moderne tijd zag hij met lede ogen aan. “Vooruitgang is niet fotogeniek”, meende de man die de “poëzie van het waterwiel” verkoos. Toch trok hij naar Rio de Janeiro en legde hij de gestage verstedelijking van Brazilië vast in zijn speelfilms (Ganga Bruta, O Canto da Saudade), documentaires en opdrachtfilms.