Nico, 1988

Noem haar alsjeblieft geen Nico of 'de muze van Andy Warhol'. Over haar kortstondige periode bij The Velvet Underground wil Christa Päffgen het evenmin hebben, meer dan twee decennia later. Voor haar begon het leven pas na die illustere tijd, al hebben de journalisten en bewonderaars steevast minder interesse in haar eigen solocarrière of ideeën.

De biopic Nico, 1988 volgt Nico, oftewel de Duitse Päffgen, in de laatste twee jaar van haar leven, tijdens internationale optredens – soms fenomenaal, soms gênant – terwijl zij een band probeert op te bouwen met haar suïcidale zoon en ongegeneerd heroïne spuit als opkikker.

Regisseur Susanna Nicchiarelli veroordeelt haar niet, maar romantiseert evenmin. Daarbij is actrice en zangeres Trine Dyrholm (Kollektivet, Festen) geweldig als compromisloze Christa/Nico. Ze maakt haar hard, maar ook kwetsbaar. Betreurenswaardig soms, maar nooit zielig. Sympathiek is ze niet – en toch is empathie onvermijdelijk voor deze vrouw die doorgaat waar anderen allang waren afgehaakt. 

Met IFFR Live-vertoning op zo 28 jan.