La fleurière

In de achterkamer van een bloemenwinkel graven Tomi, Rasto en Mižu een tunnel om zo de kluis van de Nationale Bank te bereiken. Door aanhoudende regen komt het gangenstelsel onder water te staan en worden ze gedwongen hun werkzaamheden te staken. Wat op papier klinkt als een typische kraakfilm waarin de helden een plan smeden en de klus klaren, blijkt een ander soort schouwspel. De spanning wordt niet gecreëerd door acties die elkaar opvolgen volgens de wet van oorzaak en gevolg, maar door de intensiteit die zich langzaam onthult in een veelheid van blikken, oplichtend in gezichten, ontluikend in gebaren en stemmen.

In plaats van een strakke constructie van berekende shortcuts te weven tussen het vooropgestelde doel en de verwezenlijking ervan, en in plaats van de leegte van het wachten op te vullen met mooie beelden of welgevormde zinnen, richt Ruben Desiere zijn aandacht op de beleving van het wachten zelf. (Courtisane Festival)