The Silent Eye

De Australische filmmaker Amiel Courtin-Wilson trok een paar jaar geleden naar New York om de bars en jazzclubs in de stad te bezoeken. Hij richtte zich vooral op de revolutionaire jazzpianist Cecil Taylor (1929), een van de pioniers van de freejazz. Taylor speelde vroeger met een stuwende intensiteit, maar benadert zijn instrument nu met een meer serene energie.
In zijn eigen loft worden Taylors piano-improvisaties weerkaatst in de lichaamsbewegingen van Tanaka Min (1945), een Japanse danspionier die gewerkt heeft met mensen als Luciano Berio, John Cale, Karel Appel, Richard Serra en Susan Sontag. De camera legt een elegante, non-verbale conversatie vast tussen de twee meesters, meditatief en zeer emotioneel. “Ritme is het leven van het tijdsbestek waar je doorheen danst. De wortel van ritme is zijn belangrijkste eenheid van verandering.” (C.T.) Deze film is ook een voorbode van Amiels speelfilm over Cecil Taylor, een combinatie van sciencefiction, tijdreizen en biopic.