De Australische filmmaker Amiel Courtin-Wilson trok een paar jaar geleden naar New York om de bars en jazzclubs in de stad te bezoeken. Hij richtte zich vooral op de revolutionaire jazzpianist Cecil Taylor (1929), een van de pioniers van de freejazz. Taylor speelde vroeger met een stuwende intensiteit, maar benadert zijn instrument nu met een meer serene energie.
In zijn eigen loft worden Taylors piano-improvisaties weerkaatst in de lichaamsbewegingen van Tanaka Min (1945), een Japanse danspionier die gewerkt heeft met mensen als Luciano Berio, John Cale, Karel Appel, Richard Serra en Susan Sontag. De camera legt een elegante, non-verbale conversatie vast tussen de twee meesters, meditatief en zeer emotioneel. “Ritme is het leven van het tijdsbestek waar je doorheen danst. De wortel van ritme is zijn belangrijkste eenheid van verandering.” (C.T.) Deze film is ook een voorbode van Amiels speelfilm over Cecil Taylor, een combinatie van sciencefiction, tijdreizen en biopic.
Film details
- Productielanden
- Australië, VS
- Jaar
- 2016
- Festivaleditie
- IFFR 2017
- Lengte
- 70"
- Medium/Formaat
- DCP
Dit zou je ook leuk kunnen vinden
-
Sanctuary
Deze film toont een opvangcentrum voor achtergelaten en mishandelde ezels. Dieren spelen de hoofdrol, mensen zijn slechts figuranten. De camera zoe
-
The Woman Who Left
Dertig jaar vastzitten door een valse beschuldiging en dan horen dat familieleden zijn verdwenen. Bovendien moet de onverwachts vrijgelaten Horacia
-
La Flor (Parte 1)
Dé filmgebeurtenis van 2017: La Flor, bijna tien jaar productie, in totaal zo’n twaalf uur film. In zes verhalen gebruikt Llin&aa