Arábia

Arábia begint met de jonge Andre, die opgroeit nabij een aluminiumfabriek in industriestad Ouro Preto. Na een fataal ongeluk in de fabriek wordt hij naar het huis van de overleden fabrieksarbeider Cristiano gestuurd. Naast schone kleding voor de man vindt hij ook een dagboek, waarin de afgelopen twintig jaar uit het leven van deze harde werker staan beschreven. Dit wordt het verhaal van Arábia: Cristiano’s omzwervingen, avonturen, liefde en ontreddering. En zelden is het leven van een marginale arbeider zo kalm, ontroerend en tegelijk geëngageerd in beeld gebracht.
Bijna volledig verteld in voice-over zuigt de film ons mee in de verhalen van Cristiano en de einzelgängers en gelukszoekers die zijn pad kruisen. Het leven biedt hen weinig kansen, maar je kunt altijd ergens vertrekken en opnieuw beginnen, en kiezen tussen je stem verheffen of blijven zwijgen. De levens van de straatarme, onderdrukte harde werkers die hebben bijgedragen aan de tegenwoordig bloeiende economie van Brazilië zijn al eerder geportretteerd in hedendaagse cinema, maar zelden zo fris, inventief en vol eerbied.
Regisseurs Uchoa en Dumans zijn er in hun eerste co-regie uitermate goed in geslaagd een epische, neorealistische biografische stijl te combineren met kristalhelder formalisme. In hun handen komt het uitgestrekte achterland van de staat Minas Gerais tot leven als een rood-groene variant op het Amerikaanse westen (met hier en daar een industriecomplex), passend begeleid door country-folk op de soundtrack.