Lejos de los árboles

De Escuela de Barcelona heeft er nooit een geheim van gemaakt schatplichtig te zijn aan het surrealisme en vooral aan Luis Buñuel. Niet verrassend dus dat een van hun eerste meesterwerken van speelfilmlengte een eerbetoon is aan hem: een moderne, in de cinema vérité gewortelde versie van Buñuels beste non-fictiewerk, Las Hurdes: tierra sin pan (1933). In wezen is Spanje is nog altijd een arm en achterlijk land, dat ook dan nog zijn identiteit ontleent aan boerse rituelen van een soms ongelooflijke wreedheid (WAARSCHUWING: ezelliefhebbers rennen soms van afschuw vervuld de zaal uit!). En toch is Lejos de los árboles op zijn manier een weemoedig monument voor een verdwijnende wereld – een wereld waarvan de verschrikkingen voortkomen uit sociaalpolitieke omstandigheden waaraan de toenmalige overheid al even weinig deed als alle overheden daarvoor (met uitzondering misschien van de Republiek), net als alle overheden daarna.