Inherent Vice

De boeken van Thomas Pynchon worden als onverfilmbaar beschouwd, maar Paul Thomas Anderson bewijst dat het wel degelijk kan. Dat Inherent Vice werkt, mag voor een groot deel ook op het conto van Joaquim Phoenix worden geschreven. Ergens halverwege The Big Lebowski en The Big Sleep kun je zijn detective Larry ‘Doc’ Sportello tegenkomen: klein hartje, gigantische bakkebaarden en een nog grotere appetijt voor marihuana.
Jaren 70: Doc onderzoekt de vermissing van een ex, maar die zaak blijkt bij elke stap complexer, raadselachtiger, hachelijker. Komt het gevaar uit de hoek van neonazi’s, een drugskartel of is het een sinister tandartsencomplot? Terwijl de wietwalmen dikker worden, neemt de paranoia en verwarring toe. Ook de kijker raakt het spoor volkomen kwijt, maar dat is nu net de bedoeling en een belangrijk deel van de lol. Na twee loodzware voorgangers bevindt Anderson zich met Inherent Vice in aanzienlijk vrolijker vaarwater, maar dat maakt deze trippy film noir niet minder briljant - integendeel.