Conducting Boijmans

‘Het gaat altijd om zien, om kijken,' zegt Sjarel Ex ergens halverwege de film. Dat is niets teveel gezegd. Zelfs tijdens zijn ontmoeting met de 100-jarige oud-conservator van het Boijmans gaat het beeld aan het woord vooraf: eerst moet het boordje van haar blouse goed zitten, pas daarna kan er gesproken worden. Het is een van de talrijke, mooie en veelzeggende momenten in Conducting Boijmans, een film die vooral aangeeft over hoeveel zeer uiteenlopende kwaliteiten een hedendaagse museumdirecteur moet beschikken: van kunstkenner tot diplomaat, van manager tot kindervriend.
Ex ziet het museum als een instrument waar je tijdelijk op mag spelen - iets dat hij met verve doet. Zoals aan het eind van de film, wanneer hij als een soort Rattenvanger van Hamelen een schoolklas naar nieuwe kunst leidt. Opvallend is ook hoeveel handwerk er bij dat bespelen komt kijken. Er wordt niet alleen gekeken, maar ook volop geboord, getild, geverfd en geplakt in de film. We zijn immers wel in Rotterdam.