A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence

De titel van Anderssons nieuwste meesterwerk - bekroond met de Gouden Leeuw - is geïnspireerd op het schilderij Jagers in de sneeuw van Pieter Breughel de Oude uit 1556. Andersson vroeg zich af wat de vogels op het schilderij zien en wat ze vinden van die vreemde schepsels die wij mensen noemen, van hun (mis)daden en (nood)lotgevallen. Zoals een rechtgeaarde surrealist betaamt, probeert hij het leven op aarde te duiden alsof het een beschaving betreft van drie zonnestelsels verderop. Alleen bouwt hij meestal griezelige, hyperrealistische reproducties van onze wereld die er enkel buitenaards uitzien. Hij hoeft dus alleen maar te kijken, en elke scène wordt een tableau dat nauwelijks vivant is.
Er is ook echt een duif, aan het begin: een opgezette duif, dus die verwondert zich nergens meer over. Een soort zombie staart ernaar in dof onbegrip. De antihelden van de film, een stel verkopers gespecialiseerd in noviteiten als een vampiergebit (met extra lange hoektanden!), worden overal met dezelfde blik begroet.