Mes sept lieux

Boris Lehman is een unieke filmmaker, die kennelijk altijd een camera bij zich heeft. Zijn leven is een voortdurende film van eigen hand. Mes sept lieux is het volgende essentiële hoofdstuk in deze lyrische, fantasievolle, ironische, melancholische en filosofische kroniek van het bestaan van Lehman. Een film die tegelijk autobiografisch en universeel is, waarin Lehman zowel direct als indirect naar zichzelf kijkt.
Zoals Lehman zegt: 'Mes sept lieux begint op het moment dat ik verstoten werd uit verschillende plekken die me dierbaar zijn. Ze deden prima dienst als plaatsen waar ik kon wonen en werken. Dat was het begin van mijn stadsomzwervingen, die tien jaar zouden duren - een reis van 300.000 kilometer - voordat ik zo ongeveer op het beginpunt terugkeerde. Het was zowel een fysiek als metafysisch avontuur. Mes sept lieux is een essay over de verstrijkende tijd, verfraaid met een mengelmoes van luchtige én serieuze gedachten; uiteindelijk is het een poging om gewoon te zijn.'