Mancanza-Inferno

In een bosrijke omgeving staat een enorme vogelkooi. Een jonge vrouw (Angelique Cavallari), gekleed in een lange, beige jas, loopt er eindeloos rondjes, onderwijl filosoferend over het lijden van engelen. Dan bevindt ze zich in de oude binnenstad van L'Aquila, het middeleeuwse stadje ten noordoosten van Rome, dat in de nacht van 5 op 6 april 2009 werd getroffen door een verwoestende aardbeving. Het leven is er nog steeds niet teruggekeerd, blijkt uit de impressionistische beelden van de puinhopen en de getuigenissen van twintig ‘gedoemde’, inwoners van L'Aquila: ‘Dit is niet beschaafd, het is hels'.
Mancanza-Inferno is een theatrale, gestileerde film van de Italiaanse Nederlander Stefano Odoardi, losjes geïnspireerd op De elegieën van Duino van Rainer Maria Rilke (1875-1926): 'Het schone is niets dan het begin der verschrikking, dat wij net nog verdragen, en wij bewonderen het zo, omdat het onaangedaan nalaat ons te vernietigen.'
Met mooie serene muziek van Andrea Manzoli, gezongen door de sopraan Valentina Coladonato.