Cherry Pie

Zoé is op de vlucht. Zonder een cent op zak reist ze door een anoniem stuk Frankrijk. Via desolate tankstations en kale buitenwijken komt ze terecht bij het Kanaal, waar ze aan boord glipt van een ferry. Gestoken in een gestolen jas komt ze later aan in Brighton.
Verhaal is in Cherry Pie afwezig, dialoog hoegenaamd. Wat Zoé precies beweegt, wat ze denkt, waar ze heen wil - het blijft gissen. Steeds dieper zinkt zij weg in een catatonisch zwijgen. En wij zitten er als kijkers beklemmend dicht bovenop. De camera staat onafgebroken gericht op Zoé; andere personages krijgen we nauwelijks te zien.
Actrice Lolita Chammah belichaamt de verloren eenzaamheid van die gebutste ziel. Regisseur en cameraman Lorenz Merz legt haar gemoedstoestand vast in stemmige zilvertinten, maar is soms ook wreed - een paar keer schudt een hand vanachter de camera Zoé stevig heen en weer. Cherry Pie is een emotioneel intens drama tussen en van twee mensen.