White Epilepsy

Schimmen zijn het - bestaan ze wel echt? White Epilepsy is een film als een droom, of als een nachtmerrie. Midden in een bos voeren twee naakte lichamen, dat van een man en een vrouw, uiterst langzaam een grimmige choreografie op. Het lijkt een oeroud ritueel rondom overheersing en onderwerping. De mannelijke schim trekt zich terug, maar de vrouw laat hem niet gaan; ze werpt zich op hem.
Regisseur Philippe Grandrieux, maker van de speelfilm Sombre (1999) en tal van andere, vaak experimentele films, toont de ceremoniële, dierlijke worsteling in vertraagde beelden, waarbij de lichamen soms niet meer lijken dan een verzameling spieren, pezen en bleek vlees - als in de schilderijen van Francis Bacon. Behalve angstaanjagend en gewelddadig oogt de dans soms ook sensueel.
White Epilepsy, ontstaan in samenwerking met de danseres Hélène Rocheteau, is het eerste deel van het drieluik Unrest. Het verbindende thema tussen de drie films/installaties is angst, waarbij de kijker vanuit een veilige positie - als door het schietgat in een kasteelmuur - toekijkt.