Pieta

Deze speelfilm van Kim Ki-Duk, die op het filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw won, staat dichter bij harde, wonderlijke en moreel verwarrende voorgangers als Samaritan Girl en Bin-jip/3-Iron dan bij zijn ingetogen contemplatie Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring. In tegenstelling tot het adembenemende natuurschoon van die boeddhistische bespiegeling, is Pieta duister, benauwd, stedelijk en grof.
Toch is de thematiek even existentieel. Een gewetenloze huurling in Seoel, die wanbetalers van een woekeraar op wrede wijze verminkt om het verzekeringsgeld op te strijken, wordt plotseling geconfronteerd met zijn verloren gewaande moeder. Die achtervolgt hem net zo lang totdat hij haar toelaat in zijn solitaire, immorele leven. En daarmee arriveren ook de twijfels over wat hij doet en wie hij is. Waarbij Kim de christelijke symboliek van de pietà (de rouwende Maria met de dode Jezus op schoot) vermengt met zwarte humor en seksuele spanningen tussen moeder en zoon.