Anna

Begin jaren zeventig ontmoetten twee Italiaanse filmmakers in Rome de 16-jarige Anna, een zwangere junkie. Deels uit mededogen en deels uit opportunistische overwegingen (‘hier zit een mooie film in!’) neemt een van hen haar onder zijn hoede. Ze filmen haar langzame herstel van verwilderde zwerfster naar mens, eerst met een filmcamera, later met video - indertijd een noviteit. Uit al het materiaal dat de twee filmden, zo’n 11 uur, stelde Alberto Grifi een versie samen van bijna vier uur, waarbij hij het videomateriaal weer omzette naar 16mm-film.
Anna is meer dan cinema vérité; het is een reflectie op de rol van de camera in het maken van documentaires, waarbij ook de crewleden hun zegje mogen doen. In lange takes ontstaat een fascinerend portret van de dynamiek tussen filmer en gefilmde. Ook is het een document van een samenleving vol politieke en sociale onvrede.
Anna werd onlangs gerestaureerd door filmlab L'Immagine Ritrovata, en is nu voor het eerst ondertiteld buiten Italië te zien.