Een herfstachtige film. Vallende bladeren, vogels die nog zingen in zalige onwetendheid van het drama dat zich onder hen ontvouwt. De onverbiddelijke blik van de camera. Een verhaal dat wordt vastgelegd in minieme gebaren en weerspiegelingen. Hoe meesterlijk het tafereel ook is opgezet, de tijd verschuift opnieuw, ons achterlatend met slechts een herinnering. Sandro Aguilar zal na twee prachtige films in 2010 (zoals Voodoo in Short Profile) nog met veel meer komen.