Drie vrouwen op een Argentijns busstation. Ze kennen elkaar niet, maar nemen samen een nachtbus naar een onbeheerd ziekenhuis in het tropische noorden van het land. Dit wordt hun uitvalsbasis om gezondheidszorg te bieden; Coca, Luchi en Noe bezoeken bewoners van afgelegen dorpen, die worden geplaagd door armoede, honger en knokkelkoorts.
We zien een moeder met zes kinderen, een werkloze man op zoek naar twee kleine kinderen, een 78-jarige man die lijdt aan ondervoeding, en een tienermeisje dat voor de tweede keer zwanger is – waarschijnlijk van haar vader.
De patiënten worden ‘gespeeld’ door mensen uit de lokale bevolking. Het integreren van documentaire-elementen een fictiefilm is een recept dat meer recente Argentijnse films toepassen, en dat Santiago Loza (Tiger Award-winnaar in 2003 met Extraño) en Iván Fund heel nadrukkelijk gebruiken in dit waardige, kleinmenselijke drama. Als Coca, Luchi en Noe in het ziekenhuis elkaars haar doen en lipstick opsmeren, is dat overduidelijk in scène gezet. Het vormt een schril en droevig contrast met de rauwe werkelijkheid die ze op hun zorgmissie tegenkomen.
Film details
- Productieland
- Argentinië
- Jaar
- 2010
- Festivaleditie
- IFFR 2011
- Lengte
- 100"
- Medium/Formaat
- HDcam
Dit zou je ook leuk kunnen vinden
-
Robinson in Ruins
Na London (1993) en Robinson in Space (Tiger Award-winnaar in 1997) keert de mysterieuze Robinson terug, in een essayistische zoektocht rond Oxford na
-
RotT
-
-
Genpin
Een poëtische film voor vrouwen die kinderen willen, hebben of zouden willen hebben. Misschien ook voor jonge of aanstaande vaders. Minder voor mensen
-
RotT
-
-
Tres semanas después
Torres Leiva (winnaar Fipresci Award met El cielo, la tierra y la lluvia) kijkt met mededogen naar de emoties van het landschap en wat de mensen ermee
-
RotT
-