Dharma Guns

Als in een fabel: een jonge man, dichter, scenarist en strijder, sterft. Hoe reconstrueer je de beelden in zijn hersenen? En wat zijn de laatste beelden die wij zien tijdens onze doodstrijd? Zal onze geest trachten de doodsoorzaken te zoeken en zich een weg banen naar een ander leven? En in welke staat komen deze laatste beelden? In een staat van verblindingen? Schitteringen? Invasies? Herinneringen, hypotheses, veronderstellingen? Dharma Guns stelt je in staat de impulsen van de oogzenuwen en synapsen te ervaren. F.J. Ossang heeft de cinema geënt op het centrale zenuwstelsel, de oorsprong van alle psychische beelden. ‘Mijn ogen hebben gedronken,’ horen we in dit waardige commentaar op Antonin Artauds verwachtingen van de cinema. Dharma Guns is voortdurend opstijgend, in beweging, onderweg naar het eiland van de doden; een meesterwerk dat zich onder onze ogen ontvouwt, in een verbluffende slow motion van overduidelijkheid, aan de zijden van Nosferatu en Vampyr.