Després de la pluja

Merkwaardige exercitie in een oeuvre dat, ondanks de thematische en visuele consistentie, eerder bestaat uit uitzonderingen dan regels, eerder uit afwijkingen en verkenningen dan platgetreden paden en zekerheden. Misschien is het ook gewoon een kijk op de dingen vanuit een enigszins onverwacht perspectief. Després de la pluja - naar een toneelstuk van Sergei Belbel uit 1993 - is Villaronga’s eerste speelfilm die zich grotendeels afspeelt in een naargeestig stedelijk en griezelig eigentijds universum. In een chique kantoorflat, midden in een stad waar het al twee jaar niet heeft geregend, springt een man zijn dood tegemoet. Wat volgt is een fresco van verschillende personages in een wereld waarin dit soort dingen nu eenmaal gebeurt. Toch is Després de la pluja geen treurige film. De toon van dit stuk voor tien gewoonlijk depressieve mensen is vaak uitzinnig, onbeschaamd, een beetje getikt, lichtelijk screwball-achtig en uiteindelijk ook magisch.