De digitale videocamera stelde Mike Figgis in staat een revolutionair concept uit te proberen. Met vier synchroon draaiende camera’s nam hij vier ononderbroken takes van 90 minuten op. Op het scherm, dat in vieren is gedeeld, zijn de beelden van de vier camera’s simultaan te zien. Elke camera vertelt – uiteraard in reële tijd – over enkele mensen die in Hollywood een filmproductie of filmcarrière van de grond trachten te tillen. Gaandeweg komen de verhaallijnen samen. De dialogen van de sterke cast zijn grotendeels geïmproviseerd. Ondanks de technische krachttoer is het verhaal opmerkelijk lichtvoetig, vol satirische kwinkslagen en stereotypes. Figgis nam het verhaal in een periode van twee weken vijftien keer op. Hoewel er eerder regisseurs waren die claimden het concept van one-take/real-time te hebben toegepast – Badham met Nick of Time (1995), Hitchcock met Rope (1948) – geldt Time Code als de eerste commerciële film waarin deze missie verifieerbaar is volbracht.
Film details
- Productieland
- VK
- Jaar
- 2002
- Festivaleditie
- IFFR 2010
- Lengte
- 98"
- Medium/Formaat
- Betacam Digi
Dit zou je ook leuk kunnen vinden
-
Diaporama – Part One
Diavoorstelling van Anne Grèzes neemt je mee op een cinematografische ontdekkingsreis door Europa met behulp van fotomontages. Vandaag deel één.
Fire & Rain
Trailer voor de Viennale van 2009. James Benning, de meester van de lange scène, kan het ook in één minuut. Outtake uit de langere hoogovenscène ui
The Cost of Living (Break Glass Upon Reflection)
Een initiatief van curator Mark McElhatten: de realisatie van een collectief project, tegelijk hommage aan de overleden bedenker van het idee, Mark