Paradise

Paradise is geen fictie en geen documentaire. Het is een dagboek, een essay dat 10 jaar, 9 landen en 24 steden beslaat. Almereyda is dan wel niet de eerste die deze vorm gebruikt (Jonas Mekas ging hem voor) maar hij presenteert hier een uniek opus, met iets wat zowel een schimmig zelfportret biedt als een ruimte voor het publiek om te zien, voelen en omarmen.
De hele film lijkt een rondzwervend oog dat onze wereld met veel gevoel en tederheid gadeslaat. Kinderen en volwassenen, vrienden en vreemden, landschappen en seizoenen, momenten en details ontvouwen zich in een poëtische reis. Er valt geen verhaallijn te volgen, er is geen drama om mee te beleven, geen zaak om voor warm te lopen. Opnamen en taferelen glijden simpelweg langs, om vervolgens soepeltjes met elkaar te versmelten, net als tijd, ruimte, portretten en fragmenten van het leven. Paradise is eenvoudig, maar wonderbaarlijk, net zoals de meeste gewone dingen in het leven bijzonder kunnen zijn, als je maar aandachtig kijkt.