Numéro deux

Hoewel Godard hardnekkig beweerde dat Numéro deux een remake was van À bout de souffle kunnen zelfs de grootste kenners geen verband bespeuren met zijn klassieke speelfilmdebuut uit 1960. Toch is Numéro deux bijzonder. ‘Zeg me hoe hoog het budget is, dan zal ik de film maken’, luidt een uitspraak Godard. Omdat zijn vorige bioscoopfilms aan de kassa geflopt waren, was het budget voor dit vormexperiment laag. Maar de voordelige videotechniek bood Godard, geassisteerd door zijn vrouw Anne-Marie Miéville, allerlei nieuwe mogelijkheden. Bevlogen buit hij die uit in samenvloeiende en overlappende camerabeelden. Hij maakt gebruik van de videosynthesizer, vernuftige geluidsmontage en splitscreen- en collagetechnieken. Inhoudelijk doet het vertrouwd aan. Via allerlei beeld- en woordspelletjes levert Godard een poëtische vorm van kritiek op de moderne westerse welvaartsmaatschappij. Na een persoonlijke introductie over het regievak, belicht hij het wedervaren van een doorsneegezin in een doorsneewoning.