Let Each One Go Where He May

'Zo hebben wij het gehoord: in de tijd van de slavernij was er bijna niks te eten. Ze sloegen je tot je kont in de fik stond en dan gaven ze je wat flauwe rijst in een kommetje. En de goden zeiden dat dit toch geen manier was voor mensen om te leven. En de goden gingen hen helpen. “Laat iedereen gaan waar hij wil.” En ze gingen.'
Deze tekst van Lantifaya Masiakiiki is het uitgangspunt voor het lange filmdebuut van Ben Russell, een van de meest vooraanstaande experimentele filmmakers van deze tijd. De film kan beschouwd worden als een culminatie van zijn werk: van zijn vaak etnografisch geïnspireerde korte filmoeuvre tot de periode dat hij in de jaren negentig als ontwikkelingswerker voor het eerst in Bendekonde in Saramacca, Suriname was.
Let Each One Go Where He May bestaat uit dertien takes van tien minuten. Twee broers (Benjen en Monie Pansa) worden gevolgd met een 16mm-steadicam, een atletische en esthetische topprestatie van cameraman Chris Fawcett. Vanuit de buitenwijken van Paramaribo, over bospaadjes en marktplaatsen, langs illegale goudmijnen, naar de jungle en op een motorboot de rivier op, naar een Marron-dorp, waar ze deelnemen aan de opwindende rituelen die deze afstammelingen van ooit voor de Nederlandse koloniale machthebbers gevluchte slaven nog altijd opvoeren. Het resultaat is een reflectie op de geschiedenis van gedwongen migratie en een diepzinnig onderzoek naar de culturele eigenschappen van het kijken en tonen zelf.