Alamar

In Alamar is een opvallende rol weggelegd voor de kreeft, de barracuda en de kaaiman, die samen met de Mexicaanse vissers hun habitat hebben gevonden in Banco Chinchorro, het rijkste koraalrif van Mexico. Deze genreoverschrijdende film - een kruising tussen documentaire en fictie - deint zachtjes mee op het ritme van de zee waar de vissers en de dieren hun dagen doorbrengen. Visser en prooi leven met elkaar samen op dit een na grootste koraalrif ter wereld, dat een intact ecosysteem kent.
Een van die vissers krijgt bezoek van zijn vijfjarige kleinzoon en zoon, de pas gescheiden Jorge. De eilanden van dit natuurreservaat mogen niet bebouwd worden, zodat ze meters uit de kust in een hutje op palen wonen. Elke dag duiken ze naar snappers, drinken ze hun koppen koffie en onderhouden ze de vissersboot. Het leven lijkt ideaal: hun dagen bestaan uit het eten van vis langs de zee waar deze gevangen is, met natte haren van het duiken. Hoewel het afscheid nadert tussen Jorge en zijn zoon, die met zijn moeder teruggaat naar Italië, wordt dat sentiment nergens uitgebuit. Het contrast tussen deze afgelegen plek en Rome, tussen de wilde natuur en de gecultiveerde mens, is subtieler dan in menig natuurfilm. Op Banco Chinchorro is de mens nu eens niet de dominante soort, en die nederigheid siert de personages. González-Rubio debuteerde in 2005 met Toro negro, een rauw portret van een stuntman annex stierenvechter.