Tony Manero

Pablo Larraín (1976) was de Chileense verrassing van het afgelopen jaar. Na het weinig vertoonde Fuga was zijn tweede, door het HBF ondersteunde speelfilm Tony Manero sinds de première in Cannes een enorm succes. De lekker gruizig gedraaide film ontleent zijn titel aan John Travolta’s personage in de wereldwijde bioscoophit Saturday Night Fever (1977), en is een kritische, soms gruwelijke, maar bij vlagen ook zeer grappige film.
Santiago, 1978. Een Chileens tv-programma organiseert een imitatiewedstrijd, terwijl eenieder die een tegendraadse mening verkondigt wordt opgepakt, gefolterd of vermoord door het regime van Pinochet. De arme Raúl (schitterend vertolkt door Alfredo Castro) is ervan overtuigd dat hij, als de enige echte Tony Manero, deze wedstrijd zal winnen. Helemaal als hij kan beschikken over een dansvloer met oplichtende tegels. Gewapend met deze obsessie en de verongelijkte tunnelvisie van de kleingehouden loser wil de immorele opportunist Raúl zijn droom verwezenlijken ten overstaan van het gehele Chileense volk.
Tony Manero laat zien dat Chili, ongeveer twintig jaar na het einde van de dictatuur, nog volop aan het afrekenen is met het verleden. Larraíns film focust niet op de dictatuur, maar creëert met de verafgoding van Tony Manero een parallel met de huidige Chileense samenleving. Volgens Larraín is het land zijn oorspronkelijke cultuur en tradities vergeten, en functioneert Chili inmiddels enkel naar Amerikaans voorbeeld. (GT)