Still Walking

Kore-Eda blijkt een veelzijdig filmmaker. Na films als het hoogst originele hiernamaalsdrama After Life en het eigenzinnige en realistische Nobody Knows laat hij nu zien ook het klassieke handwerk te beheersen.
Still Walking speelt zich af op één locatie, op één dag en binnen één familie. Jaarlijks trekt de familie Yokohama zich terug in een huis aan de kust om de dood van de oudste en meest geliefde zoon te herdenken. Voor de andere zoon zijn deze bijeenkomsten een bezoeking. Hij zal zijn geïdealiseerde broer nooit kunnen overtreffen. Zijn ouders beschouwen zijn beroep als kunstrestaurateur een Yokohama onwaardig en accepteren zijn nieuwe vrouw niet, die een kind heeft uit een eerder huwelijk. De oudste zoon verdronk toen hij een kind redde, en ook dat kind komt jaarlijks verplicht even op bezoek. Dat zijn de pijnlijke momenten die achteloos in de vertelling zijn verweven. Toch is het geen sombere of dramatische film. Daar is de film ook te zomers voor. Kore-Eda probeert het drama in zijn alledaagsheid te betrappen en zijn lichte toets is niet zelden humoristisch.
Een vergelijking met de familiefilms van Ozu Yasujiru ligt voor de hand, maar de lichte toon die Kore-Eda zoekt is anders. Hij is niet op zoek naar een nieuwe Ozu, maar wel naar een nieuwe Kore-Eda. De liefhebbers van zijn eerdere werk hebben zich daarbij neer te leggen. (GjZ)