Los herederos

In 2005 vertoonde het festival de documentaire Tropico de cancer, waarin de jonge cameraman en regisseur Eugenio Polgovsky over de schouders van straatarme Mexicaanse woestijnbewoners meekeek en de kijker met zijn dynamische camera welhaast letterlijk liet voelen hoe het is om daar te overleven. Met zijn voor het festival van Venetië uitgenodigde eerste lange speelfilm Los herederos volgt Polgovsky (1977) hetzelfde procedé. Zonder commentaar zweeft de camera hypnotiserend door het arme achterland van Mexico.

Een glinsterend stukje zilverfolie amuseert een baby, terwijl zijn moeder verbeten doorwerkt. Komkommers, tomaten, sperzieboontjes. Plukken, wegen, verpakken. In de schaduw van een volgeladen truck spelen de kleinste kinderen met afgedankte groente. Ze gaan niet naar school, maar kennen de ijkpunten van hun toekomst al: “Deze is nog groen!” Kleuters zonder schoenen lopen eindeloos met een zware vracht op de rug en doen hetzelfde werk als hun ouders en voorouders altijd al deden. Zij zijn de erfgenamen, ‘los herederos’, van het keiharde plattelandsleven.

Ondersteund door het Hubert Bals Fonds filmde Polgovsky maandenlang op het ruwe, ontoegankelijke platteland. Hij wilde de woede en bewondering delen die hij voelde. Woede, omdat de kinderen gevangen zitten in een vicieuze cirkel. Maar ook bewondering en vertedering; af en toe is er plaats voor een lach of een spelletje, en de kinderen zijn trots dat ze een bijdrage leveren en zelfstandig zijn. (Gerwin Tamsma)