La nana

De jonge en veelzijdige filmmaker Sebastian Silva (1979) lijkt zijn draai gevonden te hebben. Na film (in Chili) en animatie (in Montreal) gestudeerd te hebben en als muzikant een aantal platen te hebben opgenomen, was zijn eerste speelfilm La vida me mata (2007) volgens Chileense filmcritici de beste van dat jaar. Een jaar later is er al La nana, een tragikomische studie van een Chileense huisbediende. Na 23 jaar trouwe dienst kan zij niet accepteren dat het gezin waarin ze altijd de enige werknemer is geweest, een extra dienstbode in huis neemt.
Raquel is eenkennig, stug en koppig, maar ook trouw, precies en rustig. Vergroeid als ze is met het huishouden van haar welgestelde bazen en hun vier verwende kinderen, heeft ze bijzondere rechten verworven. Wanneer ze ziek wordt, komt er een tweede hulp in huis. Deze weet Raquel allemaal het leven zo zuur te maken, dat ze doorgaans snel weer weg zijn.
Silva filmt met veel gevoel voor understatement het koppige verzet van een vrouw wier werk haar persoonlijkheid is geworden. Tegen het ongecompliceerde charmeoffensief van haar nieuwe collega Lucy blijkt zelfs Raquel, wier enige intieme contact bestaat uit korte telefoongesprekken met haar moeder, niet bestand. Maar ook opbloeiende vriendschap brengt gevaren met zich mee. (GT)