Close-up

Toen de Rotterdamse regisseur Nanouk Leopold in 2001 op het IFFR debuteerde met Îles flottantes, was dat het startschot voor een prachtige filmcarrière. Haar volgende speelfilms werden vertoond op grote festivals als Berlijn en Cannes. Groter kan het bijna niet, of wel? Voor het IFFR maakt ze een film die meer dan levensgroot geprojecteerd wordt op een gevel in haar eigen stad.
Leopold werkt voor dit Urban Screen-project samen met beeldend kunstenaar Daan Emmen, met wie zij het Beeldcollectief Leopold Emmen vormt. Leopold en Emmen spelen hier met de conventies van film en van beeld in de openbare ruimte. Ze maken een zes uur durende close-up, het krachtigste beeld in een film. Hun Close-up is echter geen film in de klassieke betekenis van het woord. Ze noemen het dan ook geen film maar een filmbeeld.
De meeste toeschouwers van Close-up zullen toevallige voorbijgangers zijn. Mensen die er niet bewust voor hebben gekozen naar dit beeld te kijken, waar een bioscoopbezoeker dat wel doet. De voorbijgangers werpen een vluchtige blik en gaan dan weer verder met hun bezigheden. Ze bepalen daardoor het ritme van deze film: dat is afhankelijk van waar en wanneer zij kijken, hoe lang en hoe vaak. Het beeld verandert langzaam, zodat de kijker die op verschillende tijden langs het geprojecteerde beeld komt, steeds net iets anders ziet. Een gezicht kijkt de toeschouwer aan. Maar wie kijkt er naar wie?