Tout est pardonné

In haar speelfilmdebuut neemt coscenarist en regisseur Mia Hansen-Løve de vrijheid om ogenschijnlijk willekeurige momenten uit het leven van een desintegrerend jong gezin aaneen te rijgen tot een intens en naturel gespeeld drama.
Het verhaal is zo uitgelegd. Een jonge vader en would-be poëet is aan de drugs en geeft zijn vrouw daarmee geen andere keus dan hem samen met hun dochtertje te verlaten. Na elf jaar zonder contact met haar vader komt de dochter erachter dat hij al die tijd vlakbij heeft gewoond en ontmoeten ze elkaar opnieuw. Er zijn weliswaar kleine en grote climaxen in de ontwikkelingen, maar deze vormen eerder een vanzelfsprekend geraamte waaromheen de alledaagse wederwaardigheden diepte krijgen, dan dramatische hoogtepunten. Samen met de veelal ingehouden speelstijl van de acteurs zorgt dit voor een opmerkelijke en kalme ritmiek, die de film een eigen signatuur geeft.
De strakke kadrering en de soms impressionistische montage zorgen voor een welhaast schilderachtige kwaliteit, die door de geloofwaardige scènes niet in gemakzuchtige mooifilmerij resulteert. De Oostenrijks-Franse mix van personages en de opmerkelijke soundtrack met onder meer Schotse nummers tillen Tout est pardonné boven een typisch Parijs’ epos uit en maken de film tot een verfijnde, ongebonden analyse van onmacht en bloedband.