Playground

Svetlana Proskoerina’s eerste speelfilm is een liefdesverhaal met een crimineel tintje. Zjanna en Roman zijn erg jong, en onafhankelijk: zij heeft het weeshuis verlaten om in een fabriek te gaan werken, hij is chauffeur op een ambulance. Samen leiden ze een schijnbaar ongecompliceerd leven, en ze vertrouwen op elkaar om de vijandelijke wereld om hen heen het hoofd te bieden.
Onder het oppervlak van deze simpele romance ligt een grimmiger verhaal over volwassen worden, over het lot in eigen hand nemen en over de harde werkelijkheid en de compromissen van de volwassenheid. Roman raakt betrokken bij een criminele bende en wordt heen en weer geslingerd tussen zijn verplichtingen en zijn woeste verlangen om tegen elke prijs te slagen in het leven.
Proskoerina probeert de toestand van psychologische verlamming en verval van de laatste, ‘verloren’ jonge generatie Sovjets te vangen. Ze richt zich met intense aandacht op de personages en op de psychologische aspecten van hun ondergang, waardoor ze weet te vermijden dat de film een stuk ‘toegepaste sociale kritiek’ wordt.
In dit vroege werk zien we al Proskoerina’s voorkeur voor intieme, kleinschalige, alledaagse verhalen, die weliswaar specifiek zijn, maar toch een universele aantrekkingskracht hebben en de fundamentele trekken van de condition humaine blootleggen. Ze werkte hier voor het eerst samen met Pavel Finn, die later ook het scenario zou schrijven voor een van haar bekendste films: Accidental Waltz. (MB)

• 

•