Philippine Bliss

De ironische provocateur, beroepsamateur, onvermoeibare muzikant en uiteraard ook filmmaker Khavn heeft een onstuimig groeiend oeuvre met niet zelden onstuimige films. In het jaar 2007 zag hij kans om naast zijn vele andere activiteiten zeker zes speelfilms te draaien. Speelfilms die in stijl, toon en genre als dag en nacht van elkaar kunnen verschillen. Naast over de top gaande politieke genreparodieën met vele cult-, camp- en zelfs splatterverwijzingen blijkt hij ook heel andere registers te kunnen bespelen. Dat blijkt zeker uit deze film, die onder meer gekozen is omdat hij een heel andere kant van het werk van Khavn laat zien.
De film is een sociaal portret in een, zeker voor Khavns doen, sobere, realistische stijl. Een stijl die hij tot vlak voor het einde volhoudt, om dan uiteindelijk toch uit zijn zelfopgelegde kader te breken.
Centraal staan zes bewoners van een complex flatwoningen. Het complex werd gebouwd in de periode van de noodtoestand die door de voormalige president Ferdinand Marcos werd afgekondigd. De bezigheden en verhalen (soms rechtstreeks tegen de camera verteld) van de diverse hoofdpersonen zijn door elkaar gemonteerd. Deze aanpak maakt hun verhalen algemener en zorgt er ook voor dat het woningcomplex uitgroeit tot de ware hoofdpersoon. De bewoners vormen bepaald niet de bovenlaag van de samenleving, maar het sociale beeld is zeker niet grimmig. Een zonnig en kleurig palet geeft de film een bijna Braziliaanse luchtigheid. (GjZ)