Juno

Na een ware triomftocht langs vele internationale filmfestivals strijkt Juno neer in Rotterdam. Het is niet moeilijk om te begrijpen waarom. Waar wordt eigenlijk niet de loftrompet over gestoken? Het briljante, hartverwarmende spel van hoofdrolspeelster Ellen Page; het slimme, grappige, met Amerikaans tiener-slang doorspekte scenario; het feelgoodkarakter, ondanks de zware onderwerpen waar de film aan raakt ... Samen met onder meer The Darjeeling Limited, I’m Not There en No Country for Old Men vertoont Rotterdam met Juno een film die het topniveau van de hedendaagse narratieve Amerikaanse cinema onderstreept.
De zestienjarige Juno MacGuff komt erachter dat ze zwanger is geworden na een vrijpartij met haar goede vriend Paulie. Het blijkt al snel dat ze aan Paulie niet veel heeft om te besluiten wat te doen. Haar beste vriendin troost haar en raadt haar aan het haar ouders te vertellen. Juno besluit haar aanstaande kind ter adoptie aan te bieden. In het jonge, kinderloze echtpaar Vanessa en Mark herkent ze de geschikte adoptieouders, en het klikt met Mark omdat hij een professionele muzikant en componist is. Misschien raakt Juno wel een beetje te veel betrokken bij het stel. Ellen Page zet een slimme, emotioneel rijkgeschakeerde tiener neer, die ieders hart steelt. Maar ook alle andere personages zijn met liefde en compassie geschetst in het scenario van Diablo Cody. 'Juno is zo'n beetje de beste film van het jaar' (Roger Ebert). (EH)