El asaltante

Een man op leeftijd, in pak, wordt 'live' gevolgd tijdens drie geplande roofovervallen. Twee lukken er, een derde mislukt. Een serveerster kruist zijn pad en het komt tot een confrontatie. Het plot is sober en blijft enigmatisch, want de diepere motieven van de overvaller worden niet uiteengezet.
Voor zijn eerste speelfilm werkte Pablo Fendrik met een kleine crew en met de meest flexibele camera die voorhanden was. Vrijwel woordloos, een paar triviale dialogen uitgezonderd, is El asaltante een visueel gestuurde dramatische sensatie. De film biedt niet zozeer een cognitieve ervaring, maar laat de kijker vooral fysiek de spanning beleven. Fendrik speelt een subtiel spel en maakt via de cameravoering de kijker als het ware een handlanger van de protagonist, door de film vanuit zijn gezichtspunt te laten zien, terwijl de man zelf ook zichtbaar blijft. De kijker is zo ‘medeplichtige’ en waarnemer tegelijk, wat de angst, wanhoop en actie zeer dichtbij brengt. De overvaller weet dat uiteindelijk zijn leven op het spel staat en het publiek voelt dat ook.
Fendrik werkte op locatie en maakte dankbaar gebruik van de specifieke dramaturgische mogelijkheden daarvan. Crew en acteur hadden slechts een paar pagina’s basale informatie in handen, de rest van de film is geïmproviseerd. Minder is meer bij Fendrik. El asaltante laat zien dat zelfopgelegde beperkingen tot inventieve cinema kunnen leiden.